witajcie!
ja o słodkim problemie, mio iż tyle tu na forum o zdrowej żywności (marchewkach)

w chwilach gdy mi smutno i źle sięgam po słodycze... po kostkę czekolady (bo przecież całej nie zjem, mimo iż znika połowa), po jednego cukierka, i jeszcze jednego i kolejnego, po ciastko, batonika, kromeczke z miodem... itp. itd.

wiem, że to nie jest dobry sposób na smutki i doły, a mimo to nie potrafię sobie odmówić "przyjemności", tego by sobie dać odrobinę "miłości" skoro od nikogo jej nie dostaję...

zjedzone puste kalorie za chwilę wracają z innej strony i dokopują dołek... a sama sobie wyrzucam jaka ja to słaba, że nawet drożdżówce nie potrafię się oprzeć... a wciąż narzekam, że muszę(!) chce... zrzucić kilka kg i znów muszę(!) chcę... i idę na siłownię i dalej nic... walka z wiatrakami... nie udaje się, więc żeby się pocieszyć - odrobina słodkiej przyjemności (czasem nawet niesłodkiej, ale za to w odpowiednich ilościach...)... i od nowa...

czy zna ktoś z Was sposób jak wyjść z tego koła?
czasem postanawiam sobie, że będę silna, nie poddam się. faktycznie się udaje, na kilka tygodni, a potem dopada mnie smutek i ... "jakoś" się trzeba pocieszyć gdy na nic innego nie ma ochoty...

Ja myślę, ze na dobry początek przydałoby się zaakceptować siebie ja wieeem, że to się tak łatwo mówi, ale da się zrobić (też nie wierzyłam, a jednak! ). Kiedy ostatni raz stanęłaś przed lustrem i powiedziałaś sobie szczerze jakiś komplement (niekoniecznie o wyglądzie) ??? Zadanie andrzejowe: powiedzieć sobie codziennie jeden komplement. Spróbuj przez kilka tygodni!

Samoocena to podstawa, potem jako dodatek możesz dietkować i ćwiczyć (nigdy odwrotnie - jak schudnę to polubię siebie!).

Jeśli dobrze zrozumiałam, kiedy nie idzie Ci gubienie kilogramów, zajadasz smutki z tego powodu? Może więc warto zastanowić się nad tym, czy nie robisz gdzieś błędu w dietowaniu - tu masz świetnie spisane zasady co, z czym i jak - dobry metabolizm to podstawa! (wtedy jest szansa że będziesz miała jeden powód do zajadania mniej )

http://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=195668

a w razie smutków, jak ci wpadnie do głowy "może by tak coś słodkiego?" najprościej - zajmij się czymś. Idź do drugiego pokoju i pogadaj z domownikami, poczytaj książkę, idź spać itd. Cokolwiek, co zamie Twoją głowę. Albo umyj zęby. Szkoda będzie coś jeść i znów 'brudzić' ząbki

Albo wersja trudniejsza (?) - zrób RTZ i pozbądź się smutnego przekonania...

Mam dokładnie tak samo. Jem słodkości, choć wiem, że przecież przez to wcale mój problem się nie rozwiąże, a co więcej, tych problemów przybywa. Bo później czuję się jeszcze gorzej, mam wyrzuty sumienia. Kiedyś wymiotowałam, przestałam i boję się, że to wróci.

Lumi, dzięki za ciepłe słowa i za fajny link
nie mam póki co problemów z nadwagą, nie jest źle, choć... wałeczków po bokach lub oponki chętnie bym się pozbyła... myślę, że łatwiej walczyć ze słodyczami i zajadać smutki niż coś zmienić, zaakceptować siebie i uwierzyć w swoją wartość...

...próbuje -> wdrażam od kilku tygodni, z tym że mówie do siebie, ale niekonieczne w lustrze. Mówię, ale nie wierzę w to co sobie mówię... Często są to komplementy na siłe, bo przecież nie widzę w sobie nic pozytywnego, dobrego...

odpada! prędzej zadziała w drugą stronę-> kolejna sprzeczka -> poczucie samotności -> pocieszanie się na słodko...

...pomysł z zębami ciekawy. Przetestuje! Zająć głowe, zmienić myślenie... z tym już jest trudniej. Ciężko przewietrzyć mózg, jeśli życie to samo, te same problemy, otoczenie... i spojrzenie... a z każdej strony cios prosto w nos

no pewnie, że łatwiej, a już najłatwiej nie robić nic a jednak napisałaś tego posta, a to fajny znak, ze chcesz coś zmienić a o korzyściach z zaakceptowania siebie (nawet jeśli to trudniejsze niż walka ze słodyczami) chyba nie muszę mówić?


heeej, mają być szczere! ja przez dobre pół roku to ćwiczyłam, i to nawet nie do siebie, tylko pisałam każdego dnia Andrzejowi. Wyobrażasz sobie? Wiesz, jakie bzdety pisałam? Och, nawet to, że umiem zaparzyć świetną herbatę albo że potrafię sklecić 2 gramatycznie poprawne zdania na blogu. A jak pewnego razu miałam zły humor i nic nie potrafiłam wymyślić, to to też napisałam Andrzejowi. Wiesz co odpisał? Że to świetny komplement - że potrafię być szczera wobec siebie. To naprawdę nie muszą być jakieś niesamowite rzeczy typu "potrafię zrobić helikopter" albo "jestem inteligentna, elokwentna i w ogóle superhiper". Małe rzeczy też potrafią cieszyć. O ile nauczysz się je dostrzegać. Czy nie o to właśnie chodzi?


Sprawdź to przekonanie, czy jest dla Ciebie dobre. Jak nie to zmieniaj. Raz raz !

Dasz raaadę

Hej sorriso. Nie wypowiem się rzetelnie w sprawie jedzenia słodyczy (chociaż mąż wg mnie zjada za dużo), bo ja raczej, jeśli mam jakieś zaburzenia łaknienia, to w kierunku niejedzenia, ale jeżeli mogę Ci w jakikolwiek sposób pomóc, to proponuję, byś na początek popracowała nad zmianą tych chorych poglądów, którymi tutaj sypnęłaś jak z rękawa. Bo przecież jeśli nie wypracujesz w sobie poglądu, że komplementy i jakakolwiek praca nad sobą są skuteczne, to w Twoim przypadku nie będą, bo nie są szczere.

1


Czy ten pogląd jest zdrowy?

Po co wmawiać sobie, że coś jest trudne i nie do pokonania, skoro, obiektywnie na rzecz patrząc, wiemy, że jest możliwe?

Może zacznij od przyjęcia poglądu typu "Potrafię zmieniać chore poglądy na zdrowe"


2


Czy ten pogląd jest zdrowy?

Czy na pewno nie widzisz w sobie nic a nic pozytywnego? Ja nie wierzę, że niczego takiego w Tobie nie ma.
Może warto zacząć od wdrażania poglądu "Mam wiele pozytywnych cech", a dopiero potem wyszukuj konkrety. Nastaw się pozytywnie do samej siebie.
Wypracuj sobie też pogląd, że komplementy, które sobie prawisz są szczere i prawdziwe. I niech takie będą. Zdrowy pogląd powinien być oparty faktach, a przynajmniej każdy nowy pogląd (wg Setmana).


3


Po co się nastawiać negatywnie? Zastanów się, czy to przekonanie jest zdrowe.

4


Patrz punkt 1.


A na koniec mam pytanie, czy to zajadanie się słodyczami faktycznie jest chorobliwe, czy może tylko samoudupiasz się takim myśleniem? Skąd biorą się wyrzuty sumienia? Czy ktoś Ci powiedział, że jesteś gruba i wzięłaś to za swoją prawdę?

A teraz ja, król offtopu znów zaatakuję.
Mogłybyście przypomnieć mi te 5(?) zasad, o których uczył Andrzej(wstyd aż nie pamiętać).

Vikinger, na stronie Andrzeja są skrypty, z RTZ też.
http://www.setman.pl/skrypty.htm

ops...
dokopałyście mi... dzięki!!!
rewiduje myslenie, motywacje, chęci, cele... i ide dalej do przodu, choć końca, ani światełka w tunelu jeszcze nie widać...
ufam, że dojdę...

Zachwyć się drogą. Niecierpliwość odbiera przyjemność w dochodzeniu
A spróbuj tak: powoli odwijaj batona, czekolade etc. z papierka. Przyjrzyj się mu. Dotknij. Powąchaj. Poliż. Ugryź kawałek i zjedz bardzo powolutku, rozkoszując się jego słodyczą. Potem drugi taki sam kęs i trzeci, i czwarty ... bardzo powoli i w pełni odczuwając jego smak.
Jedz tak za każdym razem - akceptując, nie spiesząc się celebrując. Bardzo dłuuugo. Zrób z tego rytuał.
Może umysł zrozumie absurdalność całej tej sytuacji i odechce mu sie jeść. Przecież smakuje nam, gdy pochłaniamy: szybko, bez zastanowienia, byleby dostarczyć sobie tę słodycz i zapchać się