Pelagio, znalazłaś sposób?

hmmm ... w MOIM przypadku pomaga obserwacja siebie. Doszłam do wniosku, ze nie ma jednej Peli. Wsłuchuję się w ten nieustanny dialog w sobie. Zwłaszcza ważne jest tu dla mnie: "przyłapywanie się" na róznych myślach, bo wtedy uświadamiam sobie, że jest wiele głosów we mnie, a nie ten, z którym się głównie utożsamiłam. I powstaje pytanie: czy na pewno akurat z tym głosem chcę się utożsamiać? A może z innym? A może - ze wszystkimi jednocześnie??? Dopuszczam te wszystkie głosy do głosu . Tak: mózg to scena, doszłam do wniosku, a aktorów jest wielu... W każdym razie MÓJ MÓZG TO SCENA.

Poza tym nauczyłam się śmiać z siebie. Dotychczas "wolałam" płakać nad sobą. Lub oceniać siebie, krytykować. No i oczywiście - oceniać i krytykować innych lub im zazdrościć. Śmieję się więc z siebie - i gdy jestem sama ze sobą, i gdy jestem wśród innych i zdarzą mi się jakies tam "podtknięcia".

Poza tym zapamiętałam z dzieciństwa: "pomyśl dziesięć razy, zanim coś powiesz". I to się w większości przypadków u mnie sprawdza:).

Poza tym uczę się przekierowywać swoją uwagę z siebie na innych, tzn. nie: roztrząsać ciągle siebie i swoje problemy, lecz spróbować im - innym ludziom - pomóc. I nie po to głównie, jak bywało wczesniej, by zaspokoić swoją potrzebę pomagania, dowartościowac się, lecz po prostu - z ludzkiego odruchu, ale - świadomie.

Jestem jeszcze w trakcie eksperymentowania:). Jak uda mi się mój WIELKI EKSPERYMENT, o którym nie chcę na razie pisać - podzielę się z Wami
Pela

Bardzo jestem ciekawa tego eksperymentu
Mi pomaga utrzymanie uwagi na "tu i teraz" i radość z drobiazgów.
Jeszcze mam kłopot z powstrzymaniem mówienia o wielu sprawach, ale znacznie ograniczyłam listę osób, którym skłonna jestem się zwierzać.
Pamaganie ludziom i zwierzętom też daje mi wiele satysfakcji. Cały czas jednak pamiętam, żeby niczego nie narzucać, a proponować.
Humor i dystans do siebie to jest to! Kiedyś też sie rozczulałam nad sobą albo karałam za "wpadki", a teraz śmieję się i szukam konstruktywnych rozwiązań.
No i czytam, czytam, czytam...

Ciekawy artykuł (zaskakujące podejście jak na terapeutę DDA):

http://wyborcza.pl/dda/1,110613,8711503 ... obic_.html

Ostatnio doszłam do podobnych wniosków tak naprawdę, nie jestem jedna, jest nas wiele, w mojej głowie. A zresztą... bulimik, alkoholik, ćpun... to tylko etykietki. To nie jestem ja! To tylko myśli, nawyki... Myśli przychodzą i odchodzą; gdy przechodzą w nawyk - można go zmienić.

W pewnej ksiażce wyczytałam cudowną metaforę :

Dotarł do mnie jakiś dźwięk z sypialni Zoe. (...) Była to zebra. Wypchana zebra, przysłana przez rodziców Denny'ego. Żywa teraz zebra nie odezwała się do mnie ani jednym słowem, ale na mój widok zaczęła tańczyć. Rozzłościło mnie to mocno i warknąłem na nią, ale ta uśmiechnęła się i nie zaprzestała ataków. (...) Ale zanim dopadłem opętaną zebrę, ta przestała tańczyć i stanęła przede mną na tylnich nogach. a przednimi rozdarła szew na brzuchu. Swój szew! Rozdzierała go tak długo, aż mogla wyrwać sobie wnętrzności. Szew po szwie, garść po garści, rozkładała siebie na czynniki pierwsze, aż wreszcie pozbyła się nawet demonicznej krwi, dzięki której ożyła, po czym na podłodze pozostał stos materiału i tego, czym ja wypchano; słychać było bicie serca wyrwanego z piersi, powolne, coraz powolniejsze, a potem zrobiło się cicho.

(...)

Nagle zrozumiałem. Zebra. Nie poza nami. W nas samych. To nasze lęki. Nasza autodestrukcyjna natura. Zebra jest tym, co najgorsze w nas, kiedy przeżywamy straszniejsze chwile. Demon to my sami.

"Sztuka ścigania się w deszczu" Stein Garth

Tak sobie myślę, że każdy ma taką zebrę w swojej głowie, takiego demona, który kusi do ćpania, picia i innych destrukcyjnych dla MNIE rzeczy. Oswój ją.