Kiedyś wydawało mi się, że wystarczy dużo miłości i wspólna praca. Były też te same wartości, zainteresowania, wzajemna pomoc w trudnych sytuacjach...Wychowaliśmy dwie wspaniałe córki, pobudowaliśmy dom...Całe moje życie to mąż, dzieci, dom, praca i tak w kółko. Aż uświadomiłam sobie, że mam tak dużo powodów do szczęścia, a go nie czuję. Wręcz przeciwnie- czuję tylko ciężar codziennych kłopotów i nie widzę przed sobą niczego dobrego, tylko starość i samotność. A że wizja starej, zrzędzącej baby nigdy mnie nie pociągała, poszłam się "leczyć". Bardzo silne wypalenie zawodowe i granica depresji. Pracowałam nad sobą. Przeczytałam mnóstwo książek, w tym Pana Andrzeja Setmana. Zaczęłam się cieszyć każdym dniem. Zaczęłam lepiej żyć. Przestałam narzekać, rozwiązywałam codzienne problemy na spokojnie. I co?! Mojemu mężowi się to nie podoba Nie lubi, gdy wychodzę z domu, nie lubi moich znajomych, najchętniej zamknąłby mnie na klucz. Wybrał się ze mną w wakacyjną podróż (kocham podróże!), ale cały czas dawał mi do zrozumienia, jak bardzo się dla mnie poświęca. Bardzo często się dla mnie poświęca i wszystko dla mnie robi, a ja...Nie wiem właściwie, co robię złego, bo też całe życie pracowałam zawodowo+w domu.
Wszystko jest ok, kiedy siedzę w domu, zachowuję się jak matka-Polka, o nic nie pytam, niczego nie chcę. Ale czy tak mam już żyć do śmierci? Znów przestałam się śmiać, znów mam wewnątrz wszystko ścisnięte, zaczęło mi dokuczać serce

hmmm. Mój "cudowny" związek po latach sie rozpadł. Czy żałuję? Nie. Bo akurat w MOIM przypadku to było wtedy dobre rozwiązanie. Możliwe, że gdybym WTEDY, miała podejście takie do życia, jak dziś - uratowałabym nas. Może tak, może nie. Nie chcę patrzeć w przeszłość. Z drugiej strony - WTEDY było niemożliwe, żebym miała takie podejście do zycia, jakie mam dziś, więc rozstanie wyszło mi na dobre. Czy jemu też? - mam nadzieję, że tak. Związek przestał byc rozwojowy, utkwiliśmy w jednym miejscu.

Dzis myślę, że najwazniejszy jest dystans, tzn. zobaczenie całej sytuacji tak, jak by dotyczyła nie mnie i jego, lecz jakiejs innej pary. Dziś zadałabym sobie pytania: Co jest do zaakceptowania? Czego on się boi? Czy ma podstawy, by się bać? itp. Poza tym zapewnienie o uczuciu, jeśli jeszcze jest, poczucie humoru i rozmowy i słuchanie: co się nie podoba, w czym mogę iść na kompromis, a w czym nie, bo już NIE CHCĘ.
Nie obwinianie, nie "ty-kanie", lecz mówienie o swoich uczuciach, jakie mam w takiej sytuacji. I patrzenie z dystansem równiez na swoje uczucia tak, jakby przeżywała je "ona" we mnie.
serdecznie pozdrawiam

I tu pojawia się problem główny. Mój mąż ze mną nie rozmawia My wymieniamy jakieś zupełnie nieistotne informacje. Proba rozmowy kończy się: "Znowu coś wymyśliłaś! Mam ważniejsze problemy! Kobiety mają inne mózgi!" Przeszłam szkolenie z komunikacji. Wiem, co to komunikat "ja". Po wielu próbach doszło do tego, że zastanawiam się kilka dni zanim coś powiem, a i to ze ściśniętym gardłem Chciałam zaciągnąć męża na terapię małżeńską, by mnie usłyszał. Skończyło się awanturą, w trakcie której usłyszałam, że "traci do mnie cierpliwość" A ja tylko chciałam mu przekazać, że lubię ludzi i chcę się od czasu do czasu widywać ze znajomymi. Lubię też w wakacje coś pozwiedzać i jeśli on nie ma ochoty, to może pojadę z koleżanką albo córką? Chciałam też, by zauważył, że nie zrzuciłam na niego całej odpowiedzialności za byt materialny rodziny, tylko też pracowałam i pracuję...

kurczę, nie lubię doradzać, ale tu aż się prosi. No, to ja bym przestała się katować i próbowac docierać, a zaczęła robić swoje, tzn. to co CHCĘ robić. A co będzie, to będzie. Może w końcu mąż poprosi o rozmowę ...

Coś zle nacisnęłam i powyżej wyświetla sie "gość" zamiast mojego imienia.

Robiłam tak 1,5 roku. Równia pochyła. Kompletnie się pogubiłam. Chciałam trochę radości, bo życie ucieka. Wywołałam bunt. I wcale nie śmiałam się z byle powodu "jak głupi do sera". Byłam spokojna, rzeczowa, konkretna, a przy tym pogodna i zadowolona z życia.Mąż za to coraz bardziej "cierpiący".
Właściwie nie wiem, po co zaczęłam tu pisać. Chyba podświadomie szukam jakiegoś ratunku, a utknełam i nie mogę ruszyć z miejsca

no, to najlepiej do Andrzeja - gorąco polecam: świetna terapia i zabawa:)

[quote="Gość"]I wcale nie śmiałam się z byle powodu "jak głupi do sera".
Śmiać się, jak "głupi" do sera to bardzo cenna umiejetność:) No, powiedz, kto dziś potrafi ot tak po prostu - smiac się, z byle powodu, z "głupiego" powodu, np. do kawałka sera:):):). Nie ma głupich powodów do spontanicznego, radosnego smiechu! Życzę Ci, bys miała ich w życiu jak najwięcej.

Trochę dla mnie daleko Ale nie wykluczam.
Bardzo podobały mi się fragmenty książek, mówiące o braniu życia we własne ręce i o czerpaniu z niego radości. Zrobiłam tak i było mi z tym wspaniale. Niestety, mąż "sprowadzał mnie na ziemię". Wyszło na to, że albo wspólna terapia, albo rezygnuję z wielu spraw, które są dla mnie ważne, albo powinnam odejść Ale jak odejść po 30 latach?!
Cały czas przypominają mi się dwie bohaterki książki "Nie...chcę żyć". Jedna tkwiła w nieszczęśliwym związku. Druga wybrała życie samotne. Obie były nieszczęśliwe.

W moim przypadku było tak (co uświadamiam sobie dopiero teraz): przez dwadzieścia pare lat czułam się w związku nieszczęśliwa, ale udawałam, ze jestem szczęśliwa, że akceptuję taki a nie inny podział ról w naszym związku itp. Udawałam - także przed sama sobą. Pomijam tu jakies drobne scysje, obniżenia nastroju. I nagle po tych dwudziestu paru latach – oświeciło mnie, ze ja tak nie chcę, że chcę inaczej, ze przecież można inaczej. Można powiedzieć – dorosłam do zmiany i do przyznania się przed samą sobą, że to co było – nie odpowiada mnie.
Ale jak miał się odnaleźć w tym mój facet? Nagle dowiaduje się, że przez dwadzieścia pare lat – unieszczęśliwiał mnie. Jego ego na pewno poczuło się bardzo urażone. Nic dziwnego, ze kurczowo trzymał się starego schematu, nie chciał słyszeć o nowym i próbował mnie znów „sprowadzić na ziemię”. Bo inaczej musiałby zaakceptować to, że jako partner przez tyle lat nie sprawdził się, tylko – nic o tym nie wiedział.
Być może akceptowałam tamten wcześniejszy układ (w mniejszym lub większym stopniu), ale – dzieci dorosły, przestałam czuć się potrzebną Matką- Polką i zapragnęłam dla siebie czegoś innego. Ja – zapragnęłam. Ale – czy mój partner dorósł do zmiany? Czy był w stanie to zrozumieć?
Dziś jestem samotna i uczę się czerpać radość z małych rzeczy, zauważać to, co świat daje i cieszyć się tym. I nie mieć wobec siebie, innych i świata żadnych oczekiwań. Czy jestem szczęśliwa? Powiedzmy: szczęśliwsza. Samotność to nie był mój świadomy wybór, raczej akt desperacji, rezygnacji, ucieczka. I dlatego trudno było mi przez dłuższy czas zaakceptować się w tej nowej roli. Ale - "wybrałaś" , babo, to ciesz się tym, co masz:). Tak to wyglądało u mnie ...
Skontaktuj się z Andrzejem. Terapia z nim to przede wszystkim autoterapia – początkowo pod jego kierunkiem i tu nie trzeba wielu spotkań. W dużym stopniu wystarczy kontakt internetowy.
Pozdrawiam Cię sedecznie